PAOK – Olympiakos

Ergens in december boekte ik de vlucht naar Thessaloniki. Ik twijfelde nog tussen verschillende steden in Spanje, maar toen ik zag dat deze wedstrijd op het programma stond, hoefde ik niet lang meer te denken. Één van de meest beladen wedstrijden in Griekenland zou voor mij natuurlijk ook een hoogtepunt worden. Deze wedstrijd stond al jaren op mijn lijst! Wekenlang heb ik meerdere malen de website van PAOK gecheckt om informatie te vinden over de kaartverkoop. Maar het is daar niet zoal in Nederland: pas vijf dagen van tevoren ging de topper in de verkoop.

Dinsdag 20 februari. Er werd bekend gemaakt dat deze dag om 9:00 de kaartverkoop zou beginnen. Wegens schoolverplichtingen besloot ik met een veel te naïeve gedachte pas om 12:00 mijn kans te wagen. Vol positieve energie startte ik de computer op, maar niet lang daarna sloeg mijn humeur om. Het was al uitverkocht.

De rest van de dag kon er geen lach meer op mijn gezicht gevonden worden. Het zou toch niet gaan gebeuren dat ik niet naar deze wedstrijd kon gaan? Op de site las ik nog wel dat de stadionkassa’s de komende dagen nog geopend waren; toch nog een positief bericht. Omdat ik vrijdag zou arriveren, zou ik daar zaterdagochtend vroeg kunnen staan, dus er was weer een beetje hoop. Ik mailde de club met een dramatisch verhaal van een grote fan uit Nederland die deze wedstrijd moest en zal bijwonen.

Woensdag 21 februari. Ik werd wakker met een negatief bericht van de helpdesk. ‘We are sorry, but can’t reservate tickets’, las ik. Is dat even lekker wakker worden! Het werd nog beter toen ik ’s middags op Twitter zag dat er honderden mensen in urenlange wachtrijen stonden te wachten voor de kassa’s. Sommigen hadden zelfs gekampeerd om er zeker van te zijn dat ze aan de beurt kwamen. Kortom: ik achtte mijzelf kansloos.

Ik informeerde op verschillende websites, maar kreeg vrijwel overal een negatief bericht. Dit zou de grootste wedstrijd sinds jaren zijn en het was stijf uitverkocht. De zwarte markt die er zou zijn zou enkel bestaan uit nepkaarten, werd mij verteld.  Een aanvraag voor een perskaart werd ‘due to high demand’ afgewezen. Ook de VIP-tickets waren uitverkocht.

Zaterdagmiddag besloot ik toch even naar het stadion te gaan; je weet maar nooit. De retorische vraag naar tickets had ik vaak genoeg gesteld. Ik raakte aan de praat met een steward, die mij ook vertelde dat het 99% kansloos zou zijn. Mijn plan was om zondag ver voor de aftrap bij het stadion te staan, dat zou de laatste kans zijn.

Zondag stond ik er om 15:00, maar liefst vier en een halfuur voor aanvang van de wedstrijd. Ik had allemaal scenario’s in mijn hoofd: naar binnen glippen door open poorten, stewards omkopen, noem het maar op. Ik kwam een Duitser tegen die met hetzelfde probleem zat. Ook hij dacht eraan om binnen te glippen bij Gate 4, de harde kern van PAOK. Het was daar namelijk erg druk en door de chaos leek het de moeite waard te zijn om het te proberen. Ook hadden we afgesproken om samen door een poortje te gaan, als één van ons het geluk had.

Na anderhalf uur wachten waren we nog niets verder gekomen. Het enige wat we zagen waren Duitsers en Grieken die ook kaarten nodig hadden. De steward die ik de dag ervoor ook sprak, herkende me. Hij vertelde tegen mij en de Duitser dat hij misschien wel iets kon regelen. Dit liet onze harten toch wel iets sneller kloppen.

Diezelfde steward was al de hele middag druk bezig met bellen en praten. Het was 17:00 toen hij ons naar hem toe riep. Een Griek kwam naar hem toe om te zeggen dat hij één kaartje over had. Die mochten wij overkopen. Dat was één!

De aftrap duurde nog even, maar de tijd tikte sneller dan ooit. Voor we het wisten, kwam er nog een Griek naar ons toe. Hij had twee seizoenkaarten over en was bereid met ons mee te lopen. Uiteraard hapte ik snel toe, omdat er anders al snel iemand anders mee vandoor zou gaan.  En zo belandde ik, om kwart over vijf, al in een leeg Toumba-stadion. Dat ik nog lang moest wachten, maakte niets meer uit. Mijn geluk kon niet op!

De sfeer zat er goed in. Het geluid in het stadion tijdens de warming-up van de keepers liet het lijken alsof de wedstrijd allang begonnen was. Het regende, het was koud, maar het maakte niet veel uit. De wedstrijd van het jaar stond om 19:30 op het programma en dat maakte alles goed.

19:25. Onder een luid kabaal in een vol stadion kwamen de spelers het veld op. Het stadion ontplofte, maar dit duurde niet langer dan tien minuten. De spelers van Olympiakos rende terug naar de kleedkamers en niemand wist waarom. Een lang fluitconcert veranderde ook niets aan de situatie.

Niemand wist nog wat er aan de hand was, maar op internet was te lezen dat er een kassarol op het gezicht van de trainer van Olympiakos is geland. Opeens ging de tijd weer heel langzaam. Het zou toch niet?

Om 20:30 gingen de eerste mensen weg. Een halfuurtje daarna was te lezen dat de wedstrijd officieel niet hervat zou worden. Zo veranderde het beoogde hoogtepunt in mijn Groundhop-carrière in een hele nare situatie.

Wij besloten ook naar buiten te gaan en zagen buiten een hoop rook. Niet lang daarna begonnen onze ogen te tranen en zagen we overal mensen hoesten. Het was al gauw duidelijk dat de politie verderop niet zuinig is geweest met het gebruik van traangas en dat iedereen – inclusief onschuldige supporters en de oudere fans – beter konden maken dat ze wegkwamen. Zelfs oude vrouwtjes bij de bushalte, die vermoedelijk niet eens bij de wedstrijd waren, hadden last van de bushalte.

Ik heb de sfeer geproefd, heb in een achtbaan van emoties gezeten en ben in het stadion geweest. Maar de wedstrijd? Die heeft nooit plaatsgevonden en zal waarschijnlijk eindigen in een reglementair 0-3 verlies voor PAOK. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Volgend jaar maar nog een poging wagen, al ben ik bang dat door deze incidenten (een paar jaar geleden werd de wedstrijd ook al gestaakt) het niet vanzelfsprekend zou zijn dat de wedstrijd met publiek zou worden gespeeld.

Sfeerbeelden:

 

Voor meer foto’s verwijs ik je naar deze link!